Laboratorium 7: Trochę programowania

Laboratorium 7: Trochę programowania

Wojciech Myszka

 

1 Wstęp

Tak nieszczęśliwie się złożyło, że niektóre grupy będą miały siedem laboratoriów inne zaś osiem (co zależy od parzystości tygodnia).

Zatem ostatnie laboratorium (ostatnie dwa laboratoria) poświęcone będą programowaniu w języku Python.

Tematyka zajęć w kolejnym semestrze będzie obejmowała programowanie w języku C — nie powinien to być specjalny problem.

Studenci na zajęciach siódmych rozpoczynają realizację zadań od „wprawek” (rozdział 2), a następnie kontynuują zadania do wykonania (rozdział 3) tyle ile dadzą rady. Im kto więcej zrobi tym lepsza ocena.

Zatem dla tych, którzy istotnie mają zajęcia ósme:

  • powinny być one potraktowane w pierwszej kolejności jako zajęcia „odróbkowe”
  • można też kontynuować zadania z laboratorium siódmego.

1.1 Cel laboratorium

Celem laboratorium jest zmierzenie się z (nowym?) językiem programowania i zaprogramowanie bardzo prostych problemów. Przy czym chciałbym aby samo programowanie poprzedzone było narysowaniem prostego schematu blokowego. Jako podstawowy zestaw bloków stosowanych na schematach blokowych można przyjąć ten z Wikipedii.

1.2 Wymagania

Zapoznanie się z elementarną dokumentacją programu Python (instrukcja laboratoryjna nr 4 [1] i/lub bardziej zaawansowaną dokumentacją po polsku dostępną on-line [2].

1.3 Materiały

1.3.1 Funkcje

Bardzo często programując w jakimś języku programowania musimy skorzystać z jakiejś funkcji. Python dostarcza bardzo wiele funkcj, a na przykłąd najbardzie podstawowe funkcje matematyczne dostępne są w module math. Na początkuy programu piszemy:

import math

a poźniej możemy z funkcji korzystać swobodnie:

print math.sin(30.math.pi/180.)

(Sprawdź jaki będzie wynik!)

Mozemy również zdefiniować własną funkcję. Będzie to funkcja f(x) = 3x2 − 5x+ 2 . (Zwracam uwagę na wcięcie!)

def f(x):
    a = 3.
    b = 5.
    c = 2.
    return a  xx + b  x + c

Po jej zdefiniowaniu możemy już funkcji używać:

print f(1)

albo

z = 5 + f(10)

albo

for x in range (10, 11):
    print x,  „:”, f(x)

W powyższym przykładzie x jest zmienną niezależną (tak jak w funkcji sin (x ) ), a polecenie return powoduje wyliczenie wartości i „podstawienie jej pod f(x)”. Funkcję można zdefiniować również tak:

def f(x):
    a = 3.
    b = 5.
    c = 2.
    y = a  xx + b  x + c
    return y

Teraz polecenie return zwraca (wyliczoną wcześniej) wartość y jako wartość funkcji f(x).

1.3.2 Rekurencja

Poniżej rekurencyjna definicja funkcji silnia

def silnia(n):
    if n == 0:
        return 1
    else:
        return nsilnia(n1)

Sprawdź czy funkcja działa.

2 Struktura laboratorium

Zaczynamy od wprawek.

  1. Co robi ta instrukcja? Jaki będzie wyniki? Sprawdź! Zobacz co się będzie działo gdy zmienisz wartość a (na ujemną, na przykład). (Poniżej oznacza odstęp.)
    a = 5
    if a > 0:
        print „a␣dodatnie!”
    else:
        print „a␣ujemne!”

    Zmodyfikuj program tak, by rozpoznawał przypadek gdy a jest równe zero i informował o tym.

  2. Co robi ten program? Jaki będzie wynik?
    for i in range(7, 9)
        print i

    Zmodyfikuj go tak aby drukował tablicę funkcji  2 x dla x zmieniającego się od -10 do 10 włącznie.

  3. Co robi poniższy program?
    a = 1536
    while a%2 == 0:
        a = a/2
        print a

    Przy okazji, jaki będzie wynik programu?

    while 1:
       print „Dosc!”

    A tego:

    while 0:
       print „Dosc!”

    Peksperymentuj i opisz działanie instrukcji while.

3 Zadania do wykonania

3.1 Rekurencyje wyliczanie wartości Największego Wspólnego Dzielnika

Wariant rekurencyjny wyznaczania NWD wygląda jakoś tak: gcd(k,n) = n gdy k = 0 natomiast gcd(k,n) = gcd(n mod k,k) gdy k > 0 .

Zadania
  1. Zaprogramuj w Pythonie funkcję gcd.
  2. Porównaj wyniki liczone każdą z trzech metod.

3.2 Ciąg Fibonacciego

Ciąg Fibonacciego jestjednym z wielu przykładów „operacji” zdefiniowanej rekurencyjnie.

Zadaniem jest zaprogramowanie (w Pythonie) rekurencyjnej funkcji wyliczającej zadany wyraz ciągu.

Dodatkowo programpowinien zliczać liczbę wywołań funkcji. W tym celu należy jedną zmienna przeznaczyć na licznik i zaraz po wejściu do funkcji zwiększać ten licznik o jeden.

Przed zakończeniem obliczeń program powinien wyswietlać wyliczony wyraz ciągu oraz liczbę wywołań funkcji.

3.3 Algorytm E

Oto jedna z jego wersji algorytmu Euklidesa: Dane są dwie dodatnie liczby całkowite m i n , należy znaleźć ich największy wspólny dzielnik (NWD) tj. największą dodatnią liczbę całkowitą, która dzieli całkowicie zarówno m jak i n .

  1. [Znajdowanie reszty] Podziel m przez n i niech r oznacza resztę z tego dzielenia. (Mamy 0 ≤ r < n .)
  2. [Czy wyszło zero?] Jeśli r = 0 zakończ algorytm; odpowiedzią jest n .
  3. [Upraszczanie] Wykonaj m ← n , n ← r i wróć do kroku 1.
Schemat blokowy

SVG-Viewer needed.

Zadania
  1. Spróbuj zaprogramować w Pythonie Algorytm E.

3.4 Algorytm B

  1. Przyjmij k ← 0 , a następnie powtarzaj operacje: k ← k + 1 , u ← u∕2 , v ← v∕2 zero lub więcej razy do chwili gdy przynajmniej jedna z liczb u v przestanie być parzysta.
  2. Jeśli u jest nieparzyste to przyjmij t ← − v i przejdź do kroku 4. W przeciwnym razie przyjmij t ← u .
  3. (W tym miejscu t jest parzyste i różne od zera). Przyjmij t ← t∕2 .
  4. Jeśli t jest parzyste to przejdź do 3.
  5. Jeśli t > 0 , to przyjmij u ← t , w przeciwnym razie przyjmij v ← − t .
  6. Przyjmij t ← u− v . Jeśli t ⁄= 0 to wróć do kroku 3. W przeciwnym razie algorytm zatrzymuje się z wynikiem u ⋅2k .
Zadania
  1. Narysuj schemat blokowy algorytmu B
  2. Spróbuj zaprogramować w Pythonie Algorytm B.

3.5 Metoda Newtona-Raphsona: pierwiastek dowolnego stopnia

Załóżmy, że mamy wyznaczyć pierwiastek stopnia n z liczby w , czyli znaleźć taką liczbę x , że:

 n x = w (1)

lub inaczej:

 n x − w = 0 (2)

Jeżeli oznaczymy f(x) = xn − w to zadanie to można zapisać ogólniej: należy znaleźć takie x , że f(x) = 0 .

Jeżeli zadanie dodatkowo uprościmy zakładając:

  • funkcja ma dokładnie jedno miejsce zerowe,
  • jest różniczkowalna,
  • jej pochodna w całym przedziale jest albo dodatnia albo ujemna;

to możemy naszkicować następujący rysunek ilustrujący nasze zadanie:
PIC

Zaczynamy w punkcie g ; wartość funkcji w tym punkcie wynosi f(g) . Musimy w jakiś sposób zdecydować w którym kierunku należy wykonać następny krok. Zauważmy, że możemy w tym celu wykorzystać pochodną (czerwona, przerywana linia na powyższym rysunku). Jeżeli przybliżymy funkcję za pomocą pochodnej (stycznej do funkcji, przechodzącej przez punk (g,f(g) to następnym przybliżeniem będzie punkt przecięcia stycznej z osią x .

Z równania prostej mamy:

f-(g)-−-0 ′ g − g′ = f (g) (3)

czyli

-f(g) ′ f ′(g) = g − g (4)

i dalej

 f(g) g′ = g −--′-- f (g) (5)

Jeżeli zauważymy, że f(x) = xn − w oraz, że f′(x ) = nxn −1 to kolejne przybliżenie wyliczane będzie ze wzoru:

 ′ gn −-w- g = g − ngn−1 (6)

albo

 ngn − gn + w (n − 1)gn + w 1 ( w ) g′ = -----n−-1----= ------n−1---- = -- (n − 1)g + -n−1- ng ng n g (7)

Gdy n = 2 , wówczas

 ( ) g′ = 1 g + w . 2 g (8)
3.5.1 Realizacja programowa

Program będzie się składał z trzech części:

  1. blisko(a, b) – funkcja o wartościach logicznych sprawdzająca czy |a− b| ≤ ? ,
  2. lepszy(w, g) – funkcja rzeczywista wyliczająca następne, lepsze przybliżenie pierwiastka,
  3. pierwiastek(n, w, g) – funkcja (rzeczywista) wyliczająca pierwiastek stopnia n w zaczynając od przybliżenia g .
3.5.2 Zadania treningowe
  1. Narysować schematy blokowe poszczególncyh funkcji.
  2. Zaprogramować w języku Python program wyliczający dla zadanej liczby, z wykorzystaniem trzech powyższych funkcji, pierwiastek z zadanej (wczytanej) (bez rekurencji!).
  3. Zaprogramować wersję „rekurencyjną” powyższego algorytmu.

4 Materiały pomocnicze

4.1 Potrzebne instrukcje języka Python

  1. Instrukcja warunkowa
  2. Instrukcja while
  3. Definicje funkcji

5 Wersja PDF dokumentu

Instrukcja w formie PDF.

Literatura

[1]   Wojciech Myszka. Laboratorium 4: błędy obliczen, python. Instrukcja laboratoryjna dostępna: http://kmim.wm.pwr.edu.pl/myszka/dydaktyka/technologie-informacyjne/mechatronika-mcm031003/laboratorium/laboratorium-4-bledy-obliczen-python/, 2015.

[2]   Mark Pilgrim. Dive Into Python. Apress, Lipiec 2004. Dostępne jest polskie tłumaczenie on-line: http://pl.wikibooks.org/wiki/Zanurkuj_w_Pythonie zatytułowane Znurkuj w Pytonie.

Wersja: Wersja: 7 z drobnymi modyfikacjami! z dnia 2015-10-28 10:14:46 +0100