03 Kod źródłowy — zasady

Jak już się rzekło, kod źródłowy programu w Fortranie może być zapisywany na jeden z trzech sposobów. Najmniej wygodny to format stały (fixed) — wymusza on ścisłe przestrzeganie podziału linii kodu na pola o precyzyjnie określonej zawartości. W formacie „przejściowym” znaki tabulacji używane są do przejścia z jednego pola do następnego. Najwygodniejszy chyba to format swobodny (free) gdzie zasady są bardziej zbliżone do zasad zwykle stosowanych przez inne języki oprogramowania.

Typ Znak Format Pozycja
Komentarz ! wszystkie gdziekolwiek w linii: tekst po znaku ! traktowany jest jako komentarz
Wiersz komentarza ! swobodny na początku linii
  !, C, * stały w kolumnie 1
    tab w kolumnie 1
Linia kontynuacji & swobodny na końcu linii źródłowej
  dowolny znak za wyjątkiem 0 i odstępu stały w kolumnie 6
  dowolna cyfra za wyjątkiem 0 tab po pierwszym znaku tabulacji
rozdzielenie instrukcji ; wszystkie pomiędzy poleceniami w jednej linii
etykieta 1 do 5 cyfr dziesiętnych swobodny przed poleceniem
    stały w kolumnach od 1 do 5
    tab przed pierwszym znakiem tabulacji
    tab w kolumnie 1
linia debugowania D stały w kolumnie 1

 

Linie oznaczone znakiem D w kolumnie 1 będą traktowane jako linie kodu w specjalnymn trybie kompilatora zwanym trybem uruchamiania (debug mode), w pozostałych przypadkach będą traktowane jako komentarze.
Kompilator firmy Intel zakłada, że plik o rozszerzeniu .f90 jest plikiem źródłowym w formacie swobodnym (free), natomiast pliki o rozszerzeniu .f, .for, .ftn — są plikami w formacie stałym.
Kompilator Fortran GNU (gfortran) uznaje pliki o rozszerzeniu .f jako pliki w formacie stałym, a pliki o rozszerzeniu .f90 — w formacie swobodnym.
Zachowanie i oczekiwania kompilatora można zmienić podczas uruchomienia kompilatora, za pomocą parametrów.